Ήμουν δεν ήμουν 4 ετών όταν δήλωσα στη θεία Ιφιγένεια "Εγώ όταν μεγαλώσω θα πάρω τον αρραβωνιαστικό μου και θα έρθω να μείνω εδώ στο χωριό". Γούρλωσε τα μάτια και με κοίταζε σαστισμένη η θεία. "Θα σου δώσουμε βλάχο για άντρα" με πείραζε ο συγχωρεμένος ο θείος Χρήστος, κι εγώ τσαντιζόμουν και κοκκίνιζα από το κακό μου. "Μωρέ και βλάχο θα πάρεις και το κρεμμύδι θα φας" μου έλεγε γελώντας κι όλοι γελούσαν μαζί μου, καθώς ήξεραν ότι το κρεμμύδι ούτε που το άγγιζα.
Τις πασχαλιές θυμάμαι τη θεία Πανάγιω να με παίρνει μαζί της να βοσκήσουμε και να αρμέξουμε τις γίδες. Θυμάμαι το πουγκί με το "χλωρό" κατσικίσιο τυρί, το ολόφρεσκο αυγό ημέρας από τις κοτούλες και το ζυμωτό ξινούτσικο ψωμί με προζύμι. Όταν φτάναμε στο σημείο βοσκής στη Κοτρισιέρα καθόμασταν κι απολαμβάναμε τα εδέσματα σβήνοντας τη δίψα μας με το καθάριο κι ολόδροσο νερό μιας πηγούλας που βρίσκονταν εκεί. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τόσο αυτές τις υπέροχες αγνές γεύσεις όσο και αυτό το ξεδιψαστικό νερό.
