Όπως κάθε καλοκαίρι έτσι και φέτος τέλη Ιουνίου καταφτάσαμε οικογενειακώς για μπάνια σε ένα παραθαλάσσιο χωριό της Κορίνθου όπου ζουν μόνιμα πλέον οι γονείς μου. Τριγύρω έχουν τα εξοχικά τους συνταξιούχοι τόσο του δημοσίου όσο και του ιδιωτικού τομέα και το βραδάκι μαζεύονται όλα τα γεροντάκια για να συζητήσουν τα προβλήματα υγείας τους αλλά και την επικαιρότητα.
Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι έγινε όταν άκουσαν για το κλείσιμο των τραπεζών και για την κατάσταση που επικρατεί. Πίναμε τον καφέ μας στην αυλή της γειτόνισσας όταν τα συνταραχτικά νέα ακούστηκαν απο τους δέκτες της τηλεόρασης. "Οϊμέ τι έπαθα" ρέκαξε η κυρά Μαρία "έχω παραγγείλει ένα στρώμα και ήταν να μου έρθει αύριο, 30 χρόνια τώρα με πονάει το κορμί από αυτό το ρημαδιασμένο που έχω", "Τι συμφορά ήταν αυτή;". "Αν είναι δυνατόν" γκρίνιαξε ο Κυρ Θανάσης κι εμείς μεθαύριο θα φεύγαμε για Τήνο, όπως κάνουμε κάθε χρόνο για το τάμα μας", "Τώρα τι γίνεται;"
Τους κοίταξα με κατανόηση αλλά και με έντονο προβληματισμό στα μάτια και σηκώθηκα να φύγω. "Τι έπαθες;" με ρώτησε γεμάτη απορία η Κυρα Μαρία "Που πας;". Πάω να οργανωθώ κυρά Μαρία" της απάντησα "Την Κυριακή φεύγω για το Αθαμάνιο". "Μη μου πεις οτι πας για να ψηφίσεις ΟΧΙ;" ρώτησε ο κυρ Θανάσης όλος περιέργεια. "Εννοείται" απάντησα κοφτά εγώ. "Μα δεν βλέπεις σε τι περιπέτειες μας βάζουν παιδί μου γέρους ανθρώπους; και στο κάτω κάτω η μαμά σου μου λέει ότι είστε καλά στο χωριό από δουλειά" είπε η κυρα Μαρία.
"Κυρά Μαρία" της είπα αποφασιστικά "Θυμάστε πριν 5 χρόνια όταν ο γιός σας απολύθηκε, έμεινε δύο χρόνια άνεργος και τώρα δουλεύει για τα μισά λεφτά τις διπλάσιες ώρες; Κι εσύ Κυρ Θανάση θυμάσαι πρόπερσι που μιξόκλαιγες γιατί η κόρη σου αναγκάστηκε να σταματήσει τα παιδιά απο τα φροντιστήρια Αγγλικών λόγω της οικονομικής δυσπραγίας και τα επωμίστηκες εσύ, θέλοντας και μη;
Λοιπόν ναι θα κάνω 800 χλμ αυθημερόν για αυτούς, για εσάς και τα εγγόνια σας, θα πάω για όλη τη νέα γενιά που είτε ξενιτεύτηκε, είτε ξεροστάλιασε στις ουρές του ΟΑΕΔ, είτε δουλεύει για 400 ευρώ. Θα πάω γιατί θέλω να διεκδικήσω το δικαίωμα στην ελπίδα, γιατί γίναμε σάπιοι και κοιτάμε τη βολή μας κι αυτό θέλω να αλλάξει. Θα πάω γιατί αυτοί οι άνθρωποι που κάνουν κουμάντο με το δικό μας ιδρώτα είναι άδικοι και θέλω να το βροντοφωνάξω. Θα πάω γιατί έτσι αρμόζει στον περήφανο Έλληνα να παλεύει και να διεκδικεί το δίκιο του από τα αρχαία χρόνια. Τέλος θα πάω γιατί έτσι αρμόζει στο ένδοξο παρελθόν των περήφανων Τζουμέρκων. Αυτή τη στιγμή μας καλεί η ιστορία.
Τώρα Κυρά Μαρία τι πιστεύεις; Δεν αξίζει λίγο η ταλαιπωρία σου; 30 χρόνια κοιμήθηκες σε αυτό το στρώμα, κι εσύ κυρ Θανάση χάθηκαν οι μέρες για να πας στην Τήνο; συνταξιούχος είσαι, όλος ο χρόνος σου ανήκει."
Φεύγοντας τους είδα σκεπτικούς, δεν περίμενα να αλλάξουν γνώμη άλλωστε οι μεγάλοι άνθρωποι αισθάνονται ανήμποροι να αντιδράσουν, ήθελα όμως να καταλάβουν ότι πρέπει να δώσουν τόπο στα νιάτα, για να μπορούν κι αυτά με τη σειρά τους να φροντίσουν τους μεγαλύτερους. Ελπίζω κάτι να κατάφερα.
Έλια Στασινού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου