Ήταν αργά μεσημεράκι όταν έφτασα στις όχθες του Αχελώου να δροσιστώ μια στάλα όταν άκουσα φωνές και γέλια πολλά, κρύφτηκα πίσω από τα πλατάνια και τις αντίκρυσα.
Ήταν οι νύμφες Αχελωίδες, οι κόρες του ποταμού που βουτούσαν κι έπαιζαν στα γάργαρα νερά του. Δεν μίλησα, φοβήθηκα μην τρομάξουν και φύγουν, μόνο έμεινα να θωρώ και να θαυμάζω τη θεϊκή ομορφιά και ζηλευτή ξεγνοιασιά τους.
Κι όποιος στις όχθες του Αχελώου κατέβει για να δροσιστεί, ίσως τις ακούσει να παίζουν και να γελούν στα διάφανα νερά του!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου